روز نیایش و ستایش از پروردگار برای زیبا ترین عنصر هستی، آب روز پاکی و صافی و بی آلایشی و روز آناهیتا، ایزد آب های

  نامش سنگین است، چون همزمان تاریخ و هنر و فرهنگ و ادب را در تمامی این سالها به دوش کشیده است. شهر پادشاهمان کوروش

روز آذر است و آتش، آتشی که در دل سرما و زمهریر، گرم میکند آغوش های سرد روزها و شب‌های آذر را. آتشی که از

۸ سال سختی، ترس، اضطراب و از دست دادن هایی که هیچ کدامشان حقمان نبود و نسلهای بیگناهی را در آغوش خاک کشید. رفتند و

زمانیکه در روز  چهارم مرداد ماه 1345 مسافران و خدمه کشتی یونانی پس از به گل نشستن کشتی ، مجبور به ترک آن شدند هیچوقت

تویی…که با قلبی سرشار از مهر و دستانی گرم و لبریز از عشق و مهربانی مرهمی بر آلام بیماران دردمند و رنج کشیده ای…تویی…که نور

باور نکردنی است اما، قدمتش به دوران پارینه سنگی باز میگردد، زمانی که اولین رد پای انسان، در ستایش زندگی روی آن به جا ماند.

 زیبایی بی بدیلش، قله رفیع و باشکوهش، چشمه های خروشانِ آب گرمش و آتشفشان نیمه فعالش، این کوه شگفت انگیز  و با صلابت را که

روزی که تابستان به طبیعت سلام می دهد ‌و خورشید در بالاترین نقطه مقر خود طلوع و در بلندترین نقطه قرارگاه خود غروب می کند،