باور نکردنی است اما، قدمتش به دوران پارینه سنگی باز میگردد، زمانی که اولین رد پای انسان، در ستایش زندگی روی آن به جا ماند.

 زیبایی بی بدیلش، قله رفیع و باشکوهش، چشمه های خروشانِ آب گرمش و آتشفشان نیمه فعالش، این کوه شگفت انگیز  و با صلابت را که

روزی که تابستان به طبیعت سلام می دهد ‌و خورشید در بالاترین نقطه مقر خود طلوع و در بلندترین نقطه قرارگاه خود غروب می کند،

منهای سهمی که از دارایی و ثروت، در قبال کار کردنِ افراد به آنها می‌رسد، چه بهتر که اندکی از آن، و هر کس به

دنیای کار، دنیای بزرگ، پیچیده و غیرقابل پیش‌بینی است، و با ورودش نمی‌دانیم که چه اتفاق هایی انتظارمان را میکشد، پس بهتر است که در

در میان تمام نگرانی هایی که برای جسممان داریم، ذهن و روانی که خودش سر منشاء تمام احساس های خوب و بد ماست به فراموشی

روز شعر وقتی که دیگر احساسات در قفس درون تاب ماندن ندارند، وقتی که آهنگ چنگ میزند به جان کلام،  وقتی که سخن مرز دوست

در هیاهو و شلوغی های ماشینی هرروزه مان گم شدیم و به اهدافمان فکر می کنیم، بدون اینکه در نظر داشته باشیم، هدف های ما،

وقتی که ندای درونمان مثل آینه ما را با خودمان روبرو می کند و به قضاوت درستی و نادرستی اعمال و رفتارهایمان دعوت می شویم.