از شمال تا جنوب و غرب و شرق خاک سرزمینمان،  در آبهای آزاد و اسیر زیبای خزر و عمان و فارس و در آسمان زیبا

روزی که پنج گاتهای زرتشت سروده می‌شود. روزی که ایرانیان دست بر دعا و نیایش بلند می کنند تا خشم، پلیدی، مستی و دروغ از

روز نیایش و ستایش از پروردگار برای زیبا ترین عنصر هستی، آب روز پاکی و صافی و بی آلایشی و روز آناهیتا، ایزد آب های

  نامش سنگین است، چون همزمان تاریخ و هنر و فرهنگ و ادب را در تمامی این سالها به دوش کشیده است. شهر پادشاهمان کوروش

روز آذر است و آتش، آتشی که در دل سرما و زمهریر، گرم میکند آغوش های سرد روزها و شب‌های آذر را. آتشی که از

۸ سال سختی، ترس، اضطراب و از دست دادن هایی که هیچ کدامشان حقمان نبود و نسلهای بیگناهی را در آغوش خاک کشید. رفتند و

زمانیکه در روز  چهارم مرداد ماه 1345 مسافران و خدمه کشتی یونانی پس از به گل نشستن کشتی ، مجبور به ترک آن شدند هیچوقت

تویی…که با قلبی سرشار از مهر و دستانی گرم و لبریز از عشق و مهربانی مرهمی بر آلام بیماران دردمند و رنج کشیده ای…تویی…که نور