در میان تمام نگرانی هایی که برای جسممان داریم، ذهن و روانی که خودش سر منشاء تمام احساس های خوب و بد ماست به فراموشی

روز شعر وقتی که دیگر احساسات در قفس درون تاب ماندن ندارند، وقتی که آهنگ چنگ میزند به جان کلام،  وقتی که سخن مرز دوست

در هیاهو و شلوغی های ماشینی هرروزه مان گم شدیم و به اهدافمان فکر می کنیم، بدون اینکه در نظر داشته باشیم، هدف های ما،

وقتی که ندای درونمان مثل آینه ما را با خودمان روبرو می کند و به قضاوت درستی و نادرستی اعمال و رفتارهایمان دعوت می شویم.