دست و پای بیقرار،  چشم های زیبا و باهوش اما دوخته شده به زمین،  دلبستگی به اشیا نه چندان جالب و رابطه‌ای که با دنیای درون به جای بیرون شکل می گیرد، تمامی این ها، ندای یک تفاوت بزرگ را به اسم اوتیسم می دهد. افرادی که هوش و حواسشان فقط و فقط متمرکز روی یک رویداد خاص است و خارج از آن به چیزی فکر نمی کنند، من برای آنها همه چیز است و خودشان تا ابد یار تنهایی همیشگیشان هستند.