با یأس و نگرانی به کاشی های بیرون بیمارستان، چشم دوخته است. تکلیفش را نمی داند، اینکه خوب میشود یا نه، نه خودش، نه کسانی که با آنها چشم امید دوخته است. سرگردان است و این سرگردانی بیشتر از هر چیزی او را آزار می دهد. به دیگران نگاه میکند و فقط دلش می خواهد بداند، در فکر کسانی که مثل او نیستند چه می گذرد.