با شروع قرن جدید انگار، تمام نوستالژی های ایرانی های دهه سی و چهل داره به تاریخ وصله می خوره. همه دلخوشی های کوچیک و بزرگ اون روزا، که حال دل مردمش و خوب می کرد و کیفشون و کوک. مکان ها، قرارها و اتفاق هایی که تو این روزا تداعی اون ها، به اندازه روزهای قدیم، پر از حال خوبه و لذته. یکی از این نوستالژی ها و خاطرات خوش، سینما (عصر جدید) یا همون سینما (تخت جمشید) روزهای دور.

ساختمانی که در سال 1331، دکتر اسماعیل کوشان، معروف به (پدر سینمای ایران)، برای تهیه فیلم و دوبله، اون رو اجاره کرد و متاسفانه تعدادی از اولین فیلم های دوبله شده به زبان فارسی، در آتش سوزی پارس فیلم از بین رفت؛ به ویژه، فیلم دختر فراری که اولین فیلم دوبله شده به زبان فارسی بود و بعد از مدتی استودیو خودش پارس فیلم رو به کیلومتر14 کرج انتقال داد. و بعد از اون در سال 1357 توسط هوشنگ کاوه خریداری و بازسازی شد.

حالا این سینمایی که طرفدارهای خودش رو داشت و فیلم های به یادماندنی و مهمی روی پرده اش رفت، داره تخریب میشه و معلوم نیست که در آینده تبدیل به چی بشه. سینمایی که در قدیم به نیروهای نظامی روس، برای پخش فیلم های خاص اجاره داده می شد و معروف بود به سینمایی که فیلم های هنری و روشنفکرانه نمایش می ده و محفل قشر جوانان روشنفکر اون زمان بود. سینمایی که به خاطر اکران فیلم جذاب و دیدنی چارلی چاپلین با نام عصر جدید اسمش از تخت جمشید به عصر جدید  تغییر کرد. سینمایی که اگه بنا به نابودی اون نبود، هنوز هم به اندازه سالهای طولانی، می تونست گنجینه خاطرات جوون های دهه سی و چهل و حتی بعد از اون باقی بمونه. اینکه چرا این روزا، اصرار به تخریب مکان های قدیمی و پر خاطره هست و به جای ترمیم، کمر به نابودی اون ها بسته شده، معلوم نیست. اما کاش اجازه می دادیم پرخاطره ترین بناها به یاد روزهای از یاد نرفتنی باقی بمونن، چون آدما با خاطرتشون زندگی می کنند و نمیشه اونا رو از خاطراتشون جدا کرد.

مطلب پیشنهادی: نوریه قزانلو، چشمه ای در بیابان