فخری خوروش (بازیگر سینما، تلویزیون، تئاتر و دوبلور) است. نام حقیقی او (فخری اسودی) بود که بعد از آغاز فعالیت خود در حرفه سینما، نام خانوادگی خود را از اسودی به خوروش تغییر داد. او اوایل در سال ۱۳۳۵ در حرفه معلمی مشغول به کار شد و در زمان تدریس در کلاس در همان روزهای اول، از طرف انجمنی به اسم (جامعه لیسانس‌ها) برگزیده شد تا در نمایشی به نام (بازی آسارتر) ایفای نقش کند. هنرنمایی خوروش در این تئاتر سبب شد از هنر او استقبال زیادی شود و به او پیشنهاد شد در نمایش‌های بعدی نظیر (محاکمه ماری دوگان) و (تاتی‌یانا) هم بازی کند. اما فعالیت خوروش در عرصه دوبله و گویندگی در سال ۱۳۳۶ اتفاق افتاد. و حرفه نمایش مسیری برای ورود او به حرفه دوبله شد. او که تا سال ۱۳۴۲در عرصه دوبله و گویندگی فعال بود در فیلم های دوبله شده ای از جمله: دختر بوالهوس، سه تفنگدار، سفر به کره ی مریخ، در بازگشت در استودیو (تخت جمشید)، و گویندگی در یک فیلم به جای پوران به نام(طلای سفید) گویندگی کرد. یکی از علاقمندان نمایش‌های فخری خوروش، (فرخ غفاری) بود که در آن زمان تازه تحصیلات سینمایی‌ خود را درکشور فرانسه به پایان رسانده بود و برای کارگردانی و تهیه فیلم‌های گوناگون در سینمای ایران دنبال بازیگران درخور و شایسته بود. او در این بررسی، فخری خوروش را برگزید و در فیلم سینمایی (جنوب شهر- ۱۳۳۷) از هنر او بهره برد. اما این فیلم توقیف شد و در سال ۱۳۴۲ با اعمال ممیزی و با اسم تازه (رقابت در شهر) به نمایش درآمد. البته فخری خوروش پیش از این فیلم سینمایی هم در چند اثر سینمایی نظیر (برای تو)، (مستشار جزیره) و (بهلول) که آثار چندان مناسب و پرمخاطبی نبودند ایفای نقش کرده بود. او در میان زنان بازیگر دهه ۱۳۳۰، از نظر هوش و نبوغ بازیگری بهتر از همه بود و تقریباً در تمام ادوار فیلم‌سازی سینمای ایران، توانست حضوری تاثیرگذار و مستمر داشته باشد. از اواخر دهه ۱۳۳۰، خوروش به طور کامل از سینما دور شد و انرژی خود را تمام قد در عرصه تئاتر به کار گرفت و به یکی از محبوب ترین و معروف ترین بازیگران تئاتر تبدیل شد. فخری خوروش که توسط فعالیت‌های هنری که در این سالها انجام داده بود، خود را از آموزش و پرورش به وزارت فرهنگ و هنر منتقل کرد بود، به واسطه اداره جدیدش مسئولیت پیدا کرد تا برای تلویزیون (تله‌تئاتر) بازی کند. نخستین نمایشنامه تلویزیونی او که در آن ایفای نقش کرد (مارگریت) نام داشت. او در تلویزیون به مدت ده سال هر هفته یک نمایشنامه زنده را عرضه کرد و در این راه کنار دیگر بازیگران و اهالی تئاتر پُرآوازه و با اعتبار آن زمان همچون: عزت‌الله انتظامی، محمدعلی کشاورز، جمیله شیخی، جمشید لایق، اسماعیل داورفر، داوود رشیدی، جعفر والی، حسین کسبیان، مهین شهابی، جمشید مشایخی، علی نصیریان، اسماعیل شنگله، پرویز فنی‌زاده، منوچهر فرید، نصرت پرتوی، اسماعیل محرابی، خسرو شجاع‌زاده، فرزانه تأییدی، آذر فخر، کارهایی ارزشمندی را به یادگار گذاشت. همسر او، (شاپور شیبانی) است که سالها به غلط جمشید شیبانی (برادر شاپور شیبانی) را همسر او معرفی کرده اند، که در سال ۱۳۸۸ از دنیا رفت.

خوروش از اواخر دهه ۱۳۴۰، به همراه موج نو سینمای ایران، مجددا به سینما بازگشت و در فیلم‌های متفاوتی از جمله (آقای هالو-داریوش مهرجویی)، (نفرین-ناصر تقوایی)، (شازده احتجاب-بهمن فرمان‌آرا)، (شطرنج باد-محمدرضا اصلانی) و (سوته‌دلان-علی حاتمی) ایفای نقش کرد که بعضی از این فیلم‌ها جزو اساسی ترین فیلم‌های موج نوی سینمای ایران هستند. داشتن استعداد زیاد و توانمندی خوروش باعث شد او از معدود بازیگران زن سینمای ایران باشد که در زمان پس از انقلاب هم، راه خود را در سینما ادامه دهد. او در سال‌های قبل از انقلاب به هیچ وجه در سریالی بازی نکرد، اما در مجموعه‌های تلویزیونی بسیاری در سال‌های بعد از انقلاب ایفای نقش کرد که از آن ها باید به مجموعه تلویزیونی (امیرکبیر) و بازی در نقش (مهدعلیا) مادر ناصرالدین شاه، اشاره کرد که از ماندگارترین‌ترین هنرنمایی های او است. خوروش در سریال‌های (امام علی) و (پهلوانان نمی‌میرند) که هردو بسیار پر طرفدار بوده اند نیز بازی کرده‌است و در آخرین اثر سینمایی‌ خود، در فیلم (یک بوس کوچولو-بهمن فرمان‌آرا)، حضوری منحصر به فرد را در سکانس آخر رقم زده. فخری خوروش از سال ۱۳۸۵ تا به امروز مقیم کشور آمریکا است. از او در سال ۲۰۱۰ در سومین دوره جشنواره (فیلم‌های ایرانی سانفرانسیسکو) برای ۵۰ سال فعالیت هنری تقدیر شد.